Umowa najmu okazjonalnego

Umowa najmu okazjonalnego wprowadzona została do polskiego prawa wraz z ustawą z dnia 17 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów. Ma na celu prawną ochronę własności właścicieli nieruchomości. Zawierana jest przy obecności notariusza między właścicielem a najemcą w przypadku lokali, które pełnią funkcję mieszkaniową. Na jej podstawie mieszkanie zostaje wynajęte na okres nie dłuższy niż 10 lat, po czym może zostać przedłużony wraz z kolejną umową. Dokument służy zabezpieczeniu interesów właściciela w przypadku, gdyby najemca nie chciał opuścić lokalu.

Umowa powinna zawierać elementy sporządzone w formie aktu notarialnego, a mianowicie:

• oświadczenie ogólne najmu okazjonalnego w formie umowy,
• oświadczenie najemcy, w którym zobowiązuje się do oddania lokalu w terminie wskazanym w umowie najmu okazjonalnego pod rygorem egzekucji,
• oświadczenie właściciela o zgodzie na zajmowanie lokalu na czas określony w umowie,
• wskazanie innego lokalu, w którym najemca może zamieszkać po opuszczeniu dotychczas wynajmowanego mieszkania.

W przypadku, gdy osoba wynajmująca lokal nie chce dobrowolnie go opuścić, właściciel przekazuje najemny żądanie na piśmie w formie aktu notarialnego posiadającego moc prawną. Umowa najmu okazjonalnego wymaga sporządzenia w formie pisemnej pod rygorem jej nieważności. Oznacza to, że musi zostać podpisana przez najemcę, właściciela oraz notariusza. Zgodnie z ustawą, najemca godzi się na warunki umowy, a zatem poddania się rygorowi egzekucji.